Niska samoocena u dzieci - sygnały ostrzegawcze
Niezmiernie ważne jest, aby nasze dzieci nauczyły się kochać siebie i widzieć się w pozytywnym świetle, aby mogły dorosnąć i stać się zdrowymi i szczęśliwymi dorosłymi. Ale niestety wiele dzieci tego nie osiąga. W tym artykule dzielimy się kilkoma sygnałami ostrzegawczymi wskazującymi na to, że Twoje dziecko dręczy niska samoocena.
Niska samoocena obejmuje między innymi doświadczanie poczucia niższości, niepewności, porażki, strachu i poczucia winy. Może sprawić, że dzieci będą zachowywać się w sposób, który utrudnia ich optymalny rozwój.
„Niska samoocena jest jak jazda przez życie z zaciągniętym hamulcem ręcznym”.
– Maxwell Maltz –
Niska samoocena u dzieci – najbardziej typowe sygnały ostrzegawcze
Według psychologów Isabel M. Haeussler i Nevy Milicic wiele charakterystycznych objawów, cech lub postaw oznacza, że u dziecka może występować niska samoocena. Poniżej wyjaśniamy, na jakie konkretnie oznaki należy zwrócić uwagę.
Należy jednak pamiętać, że każde dziecko zachowuje się inaczej, w zależności od między innymi:
- Cech charakteru.
- Doświadczenia życiowego.
- Wzorców do naśladowania lub osób, z których czerpią przykład.
- Nadmiernie narzekającej i krytycznej postawy rodziców.
Dzieci z niską samooceną mają tendencję do narzekania i krytykowania wszystkiego, ponieważ czują się niezadowolone, gdy sprawy nie idą po ich myśli. Taka postawa może prowadzić do odrzucenia przez otoczenie. W konsekwencji sprawia to, że czują się niezrozumiane i niedoceniane przez innych. W ten sposób same siebie wiktymizują.
Potrzeba przyciągnięcia uwagi
Takie dzieci nieustannie starają się przyciągnąć uwagę innych, zwłaszcza dorosłych, aby czuć się odpowiednio dobrze i mieć poczucie bycia aprobowanymi. Jednak to zwykle nie działa, co je tylko frustruje lub denerwuje.
Potrzeba nieustannego wygrywania
Takie dzieci mają patologiczną potrzebę wygrania jakiejkolwiek gry, zawodów lub aktywności. Nie cenią samej tylko zabawy i przyjemności. Chcą tylko być najlepsze, ponieważ myślą, że dzięki temu będą bardziej kochane i akceptowane. Dlatego takie dzieci:
- Nie akceptują porażki.
- Nadmiernie przechwalają się swoimi zwycięstwami.
- Panicznie boją się porażki i błędów.
Ponadto dzieci te mają tendencję do unikania podejmowania ryzyka z powodu strachu przed popełnieniem błędów. W ten sposób odpowiadają na pytanie lub wykonują zadanie tylko wtedy, gdy wiedzą na pewno, że zrobią to dobrze.
Ta postawa pełna niepewności nie pozwala im rozwijać kreatywności. Ponadto mogą żywić nadmierny niepokój lub troskę o zadania domowe lub klasówki na lekcjach , co może prowadzić w efekcie do ich nieodrabiania lub oddawania pustych kartek.
Introwertyczna i nietowarzyska postawa
Niska samoocena u dzieci przekłada się na słabe umiejętności społeczne, ponieważ boją się one odsłonić takie, jakimi są. W konsekwencji prowadzi to do trudności na płaszczyznach takich jak:
- Interakcja z rówieśnikami.
- Nawiązywanie bliskich przyjaźni.
Smutek i zniechęcenie
Dzieci o niskiej samoocenie są zwykle smutne i zniechęcone. A to oznacza, że:
- Rzadko się uśmiechają.
- Są zdemotywowane.
- Cechuje je brak spontaniczności.
- Są pozbawione witalności.
Perfekcjonizm
Dzieci z niską samooceną zwykle zbyt wolno wykonują określone czynności lub ćwiczenia, ponieważ nigdy nie czują się usatysfakcjonowane tym, co robią.
Nieustannie starają się więc ulepszać i poprawiać rezultaty swojej pracy. W konsekwencji nie są one skuteczne i produktywne, ponieważ inwestują tyle samo czasu w zadania podstawowe, jak również te nieistotne.
Agresywność
Aby zrekompensować i ukryć swoją niepewność i obawy, dzieci takie mogą zachowywać się agresywnie, wyzywająco i nieodpowiednio. Innymi słowy, zwykle przyjmują postawę obronną wobec innych. W konsekwencji ich interakcje społeczne są zaburzone.
Potrzeba akceptacji
Dzieci, które mają negatywną samoocenę, chcą być stale akceptowane przez innych. Dlatego nieustannie szukają uznania i docenienia innych, zwykle ze strony ich wzorów do naśladowania (matki, ojca, nauczycieli itp.). . Jest to spowodowane:
- Po pierwsze, silną niepewnością.
- Po drugie brakiem zaufania.
Do tego dochodzi jeszcze strach przed radzeniem sobie z własnymi uczuciami oraz niezdolność do samodzielnej, obiektywnej samooceny.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Haeussler, I. M. y Milicic, N. (1995). Confiar en uno mismo: Programa de desarrollo de la autoestima. Editorial Catalonia.