Nie przesłuchuj Twojego dziecka, rozmawiaj z nim!

Napisane i zweryfikowane przez psycholog Elena Sanz Martín.

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Jako matka to normalne, że chcesz wiedzieć, co dzieje się w życiu Twojego dziecka. Ale przesłuchiwanie go może nie być najlepszą opcją. Dowiedz się dlaczego.

Wracasz do domu z pracy i Twój partner zaczyna Cię wypytywać: „Jak się masz? Dostarczyłeś ten projekt? Przełożyli Ci spotkanie? Czy wyszedłeś po zakupy?”. Samo wyobrażanie sobie tego brzmi przytłaczająco, prawda?

Dlaczego więc poddajemy nasze dzieci tego rodzaju przesłuchaniu? Przesłuchiwanie dziecka tylko zwiększy dystans emocjonalny między wami i utrudni komunikację. Dziś opowiemy Ci dlaczego.

To błąd, który popełnia wiele matek i ojców, i jest on zrozumiały. Chcemy wiedzieć, czy nasze dzieci czują się dobrze, czy mają trudności w szkole lub z rówieśnikami i chcemy poznać najważniejsze wydarzenia z ich dnia. Dlatego zaczynamy je przesłuchiwać nie biorąc pod uwagę, że miejsce lub forma, w jakiej to robimy, nie są najbardziej odpowiednie.

Może to zadziałać, gdy dzieci są małe. Chociaż i tak rzadko można uzyskać coś więcej niż tylko prostą, jednosylabową odpowiedź będącą ucieczką od pytania. Jednak gdy dzieci osiągną wiek dojrzewania, to gdy komunikacja opiera się wyłącznie na tego typu jednokierunkowej dynamice, nastolatek po prostu odmówi udzielenia informacji.

Dlaczego powinieneś unikać przesłuchiwania Twojego dziecka?

Często zapominamy, że nasze dzieci, oprócz tego, że są naszymi dziećmi, są też ludźmi. Kiedy rozmawiamy ze współpracownikiem, przyjacielem lub członkiem rodziny, nie zadajemy mu pytań ani nie zwracamy się do niego z żądaniami.

Dlatego, jeśli chcemy, aby komunikacja z naszym nastolatkiem była dobra, musimy traktować go z szacunkiem i dążyć do zbudowania relacji opartej na zaufaniu.

Wypytując nastolatka sugerujesz, przede wszystkim, że mu nie ufasz. Stawiasz się na pozycji wyższości, która świadczy o tym, że on musi przed Tobą odpowiadać. A to z kolei sugeruje Twoje pragnienie sprawowania nad nim kontroli, co jest ogólnie źle akceptowane przez młodych ludzi w tym wieku.

Tak więc w przypadku dynamiki, gdzie Ty tylko pytasz, żądasz odpowiedzi, a dziecko jest zmuszone tylko odpowiedzieć, nie ma dialogu, rozmowy ani wzajemności. Ta sytuacja jest bardziej podobna do relacji szefa i pracownika, policjanta i podejrzanego, niż dwojga ludzi, którzy kochają się, wspierają i towarzyszą sobie nawzajem.

Wciąż Cię ono potrzebuje

Wielu rodziców uważa, że ​​przesłuchanie, nawet jeśli nie jest najlepsze, jest jedynym sposobem na porozumienie się z dziećmi i dowiedzeniem się, co dzieje się w ich życiu.

Rodzice często twierdzą, że w okresie dojrzewania młody człowiek dystansuje się, izoluje lub skupia na swoich przyjaciołach i nie dzieli życia prywatnego z rodzicami.

Rzeczywiście, okres dojrzewania stanowi ważną zmianę paradygmatu. Rodzina nie jest już centrum świata dziecka, a przyjaźnie i kręgi towarzyskie z rówieśnikami odgrywają pierwszoplanową rolę.

Nie oznacza to jednak, że nastolatek nie potrzebuje i nie chce rady, uczucia i wsparcia swoich rodziców. Rodzinne relacje oparte na uczuciu i zaufaniu są bardzo satysfakcjonujące i konieczne przez całe życie. A zwłaszcza na etapie tak złożonym i delikatnym, jak okres dojrzewania.

Jak zbliżyć się do dziecka bez przesłuchiwania go?

Pytanie brzmi: „Jak mogę zbliżyć się do mojego dziecka bez przytłaczania go pytaniami?” Kluczem jest dążenie do zbudowania pełnego miłości, harmonijnego i zdrowego związku.

Byłoby bardzo dobrze rozpocząć wzmacnianie więzi od dzieciństwa, ale nigdy nie jest za późno na rozpoczęcie lub zmianę stylu wychowania.

Dlatego przede wszystkim konieczne jest, abyś zawsze był chętny do słuchania. W niektórych przypadkach Twoje dziecko spontanicznie będzie chciało podzielić się z Tobą swoimi doświadczeniami lub będzie potrzebowało Twojej rady.

Bądź uważny w tych chwilach, poświęć mu całą swoją uwagę i pokaż mu, że jesteś tam dla niego.

Z drugiej strony upewnij się też, że nie oceniasz go ani nie pouczasz, kiedy się otwiera. Jeśli przyjdzie do Ciebie z problemem lub pytaniem, a Ty ocenisz jego złe zachowanie lub złą decyzję, zamknie się w sobie. I prawdopodobnie uniknie komunikowania się z Tobą następnym razem.

Doradzaj mu, ale nie oceniaj go. Bądź wsparciem.

Wreszcie ważne jest, aby komunikacja była naturalna i dwukierunkowa. To znaczy otwórz się na Twoje dziecko, porozmawiaj z nim o Twoim dzieciństwie lub o tym, co dzieje się na co dzień.

Podziel się z nim swoimi doświadczeniami i emocjami, aby poczuło, że jest odwzajemnione, że zaufanie jest wzajemne. Będzie to niezwykle przyjemne i wzbogacające dla Was obojga.