Autosomalne aberracje chromosomowe - poznaj je bliżej!

Dowiedz się, jak powstają aberracje chromosomowe i jakie choroby powodują te zaburzenia.

Autosomalne aberracje chromosomowe są dość powszechne i powodują wady wrodzone, z uwagi na nieprawidłowości w chromosomach. Informacje o chromosomach są obecne w każdej komórce naszego ciała. Każde ramię chromosomu jest podzielone na 4 regiony, a w każdym regionie każde pasmo jest ponumerowane zgodnie z jego odległością od centromeru.

Krótkie ramię nazywa się „p”, a długie ramię nazywa się „q”. Na przykład 1 q 23 wskazuje odpowiednio na: chromosom 1, długie ramię, drugi region, trzecie pasmo. Autosomalne aberracje chromosomowe często prowadzą do następujących niepełnosprawności:

• Problemy psychiczne i intelektualne.
• Obecność cech i deformacji dymorficznych.
• Opóźniony wzrost.

Autosomalne aberracje chromosomowe: klasyfikacja

Istnieją dwa główne typy nieprawidłowości chromosomowych: zaburzenia numeryczne i zaburzenia strukturalne.

Zaburzenia numeryczne

Konsekwencją tej anomalii jest to, że części pary chromosomów nie rozdzielają się prawidłowo. Zatem w niektórych gametach może być albo zbyt wiele chromosomów, albo może brakować części chromosomu.

Kiedy gameta z dodatkowym chromosomem przyłączy się do normalnej gamety podczas zapłodnienia, uzyskana zygota będzie miała trzy kopie tego konkretnego chromosomu. Zjawisko to nazywa się trisomią.

Kiedy gameta, która nie ma określonego chromosomu, dołącza do normalnej gamety, pozostawia tylko jedną nić pary chromosomów i wytwarza tak zwaną monosomię.

Wspomniany brak połączenia może się również zdarzyć podczas mitozy, po I i II fazie mejozy i powstaniu zygoty. To sprawia, że ​​dziecko rodzi się z komórkami, które są połączeniem albo trisomicznym i normalnym albo monosomicznym i normalnym.

Tacy mali pacjenci nazywani są mozaikami. Co więcej, ten rodzaj nieprawidłowości chromosomowych dotyczy prawie zawsze chromosomu X (mozaiki innych chromosomów zwykle nie są zdolne do życia).

Nieprawidłowości w strukturze chromosomów

Nieprawidłowości, które najczęściej występują w strukturze chromosomów, to usuwanie, powielanie, inwersja i translokacja.

• Zmiana lub usunięcie. Utrata fragmentu chromosomu. Sprawia, że ​​dotknięty chromosom nie zawiera wszystkich informacji genetycznych przechowywanych w utraconym fragmencie.
• Powielanie. Obecność dodatkowego fragmentu chromosomu. Czasami usunięty fragment może dołączyć do skrajnego końca chromosomu homologicznego. Ta nienormalność jest o wiele mniej szkodliwa niż usunięcie.

• Odwrócenie. Pociąga za sobą fragmentację chromosomu z powodu dwóch pęknięć. Następnie następuje adhezja do tego samego chromosomu, ale w odwrócony sposób. Ogólnie rzecz biorąc, tego rodzaju zmiana w genach nie powoduje nienormalnego fenotypu. Chociaż może to mieć konsekwencje dla generacji, która nastąpi, gdy odwrócony chromosom zjednoczy się z normalnym chromosomem.
• Translokacja. Przeniesienie części chromosomu na inny niehomologiczny chromosom. Czasami te translokacje są wzajemne.

Nieprawidłowości strukturalne występują ogólnie podczas mejozy jednej z gamet (matczynej lub ojcowskiej).

Nieprawidłowości autosomalne w chromosomach

Poniżej krótko wyjaśnimy główne nieprawidłowości chromosomalne:

Zespół Downa

Zespół Downa został po raz pierwszy zidentyfikowany i opisany przez Langdona Downa w 1866 r., To nieprawidłowość chromosomowa jest najczęstsza i najbardziej znana (dotyczy co 1 na 700 urodzeń).

Osoby z zespołem Downa mają 47 chromosomów, a konkretnie mają dodatkowy chromosom 21.

Zwykle można zidentyfikować tę nieprawidłowość w momencie urodzenia lub wkrótce potem ze względu na obecność charakterystycznych cech, takich jak:

• Niedociśnienie
• Upośledzenie intelektualne.
• Brachycefalia (nadmierny wzrost głowy z powodu przedwczesnego zamknięcia szwu wieńcowego).
• Wystający język.
• Krótkie i grube ręce.
• Anomalie sercowe w 35% przypadków.
• Wzrost niższy od przeciętnego.

Chociaż 95% przypadków zespołu Downa jest spowodowanych trisomią chromosomu 21, około 4% wynika z translokacji długiego ramienia chromosomu 21 (do chromosomu 13, 14, 15 lub 22). Ci pacjenci mają 46 chromosomów, ale fenotypowo nie można ich odróżnić od pacjentów z trisomią 21.

• Średni wiek matek rodzących dzieci z zespołem Downa wynosi 34 lata.
• Choroba ta rzadziej dotyczy męskich nośników niż damskich.

Trisomia 18 (zespół E)

Ten zespół jest związany z chromosomem 18. Opisuje wiele wrodzonych wad i jest znacznie cięższy niż zespół Downa (większość dzieci nie żyje dłużej niż 6 miesięcy).

Najczęstsze objawy to:

• Upośledzenie intelektualne
• Niemożność rozwoju
• Deformacje w uszach, rękach i stopach.

Trisomia 13 (zespół D)

Występuje rzadziej niż poprzedni zespół, ale nieprawidłowości są znacznie gorsze (niemowlęta zwykle nie przeżywają dłużej niż miesiąc od chwili narodzin).

Powoduje wady układu nerwowego, niepełnosprawność intelektualną, rozszczep podniebienia, zajęczą wargę, nieprawidłowości skórne, wady serca i inne poważne problemy.

Zespół kociego krzyku (Cri du Chat)

Wynika z częściowej monosomii chromosomu 5 (tłumienie fragmentu krótkiego ramienia).

Powoduje różne nieprawidłowości, z których najbardziej charakterystycznym jest płacz niemowlęcia. Dziecko płacze jak miauczący kota. Inne wady to niepełnosprawność intelektualna i małogłowie.

Monosomia 4

Wynika z usunięcia krótkiego ramienia chromosomu 4. Przejawia się w fenotypie charakteryzującym się niską masą urodzeniową, brakiem wzrostu i anomalnym wyglądem twarzy.

Aberracje chromosomowe: końcowe przemyślenia

Każdego dnia lekarze walczą, aby pogłębić wiedzę na temat tych nieprawidłowości, które, niestety, dotykają wiele rodzin i dzieci. Na szczęście wciąż opracowywane są nowe sposoby wczesnego wykrywania tych zaburzeń.

Ponadto ewoluowały również metody leczenia, dlatego istnieją teraz lepsze sposoby zapobiegania i lepsza opieka nad dziećmi urodzonymi z przedstawionymi powyżej wadami wrodzonymi.