Przyjacielskie relacje między rodzicami a dziećmi - tak, czy nie?

Na pewno słyszałeś już wielokrotnie stwierdzenie typu: „Moja córka jest jak moja najlepsza przyjaciółka” i odwrotnie. W tym artykule porozmawiamy sobie nieco bliżej na temat tego zagadnienia i zastanowimy się nad odpowiedzią na pytanie, czy przyjacielskie relacje między rodzicami a dziećmi to na pewno najlepsza z możliwych opcji.

Napisane i zweryfikowane przez pedagog María Matilde.

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

W obecnych czasach relacje między rodzicami a dziećmi uległy daleko idącej zmianie. Nie są już autorytarnym, ścisłym związkiem z ustalonymi granicami, które powodują, że cały wzajemny układ jest sztywny i formalny. Dzisiaj często zachowujemy się jak przyjaciele naszych dzieci, a nie rodzice.

Co więcej, wielu rodziców twierdzi, że bycie powiernikiem i przyjacielem ich dzieci to dobry sposób na ich wychowanie i edukację. Ale jakie powinny być optymalne relacje między rodzicami a dziećmi? Czy stopa czysto przyjacielska to dobry wybór?

Na pewno słyszałeś już wielokrotnie stwierdzenie typu: „Moja córka jest jak moja najlepsza przyjaciółka” i odwrotnie.

W tym artykule porozmawiamy sobie nieco bliżej na temat tego zagadnienia i zastanowimy się nad odpowiedzią na pytanie, czy przyjacielskie relacje między rodzicami a dziećmi to na pewno najlepsza z możliwych opcji. Zapraszamy do lektury!

Relacje między rodzicami a dziećmi w czasach obecnych

Relacje między rodzicami a dziećmi w naszych czasach charakteryzują się prawdziwą bliskością. Cecha ta jest szczególnie istotna nawet w najbardziej złożonym etapie życia, jakim jest dorastanie.

Dzisiejsi rodzice starają się być w bliższym kontakcie ze swoimi dziećmi, spędzać z nimi czas, być świadomym tego, co robią ich pociechy, ich mody i gustów oraz dzielić się z nimi swoim cennym czasem i czasami nawet hobby.

Dzieci wychowane w trakcie minionych pokoleń zawsze prosiły o pozwolenie na wyjście z domu lub zrobienie czegoś. Współczesne tylko informują lub powiadamiają. Zmienił się nawet sposób, w jaki dzieci rozmawiają z rodzicami i zwracają się do nich. Obecnie nie jest to aż tak rygorystyczny i formalny sposób.

Dlaczego typowo przyjacielskie relacje między rodzicami a dziećmi nie są zalecane?

Podczas gdy relacje między rodzicami a dziećmi zmieniały się w całej naszej historii, to właśnie rodzice powinni zachować ostrożność przy ustalaniu i przyjmowaniu stylu rodzicielskiego. A także tworzenia relacji z dziećmi na stopie „przyjacielskiej”.

Po pierwsze, istnieją pewne role społeczne, które mają swój z góry określony cel. To znaczy pełnią ściśle zdefiniowaną funkcję w relacjach między ludźmi. Dlatego właśnie nie możemy zapominać o tym, że bycie rodzicem jest rolą społeczną. I dlatego też rodzice muszą inspirować dzieci, być dla nich autorytetem i wyznaczać stosowne granice.

Powinno to zawsze odbywać się oczywiście poprzez dialog, zaufanie, szacunek i miłość. Po drugie, niektórzy rodzice nie mogą zaprzyjaźnić się ze swoimi dziećmi, ponieważ oznaczałoby to utrzymanie tej roli w każdych okolicznościach życia, co jest niemożliwe.

To właśnie dzieci czasami wymagają autorytetu, obecności i uznania ze strony dorosłych. Jednak to one potrzebują też ograniczeń opartych na dojrzałości i doświadczeniu. A to oznacza, że ogólnie rzecz biorąc odpowiedź na pytanie, czy powinniśmy przyjaźnić się z naszymi dziećmi, brzmi „nie”.

Alicia Banderas w swojej książce zatytułowanej „Mali tyrani: Jak sprawić, by Twoje dzieci przestały być nieposłuszne i stały się odpowiedzialnymi nastolatkami.” (oryg. Pequeños tiranos: Cómo lograr que tus hijos pasen de ser niños desobedientes a adolescentes responsables.) twierdzi, że rodzice nie mogą przyjaźnić się z dziećmi. I że ich zadaniem edukacyjnym jest znalezienie równowagi między autorytetem i przywiązaniem.

Autorka stwierdza także, że rodzice powinni wiedzieć, jak ustalić limity i ograniczenia na przestrzeni czasu tak, aby dzieci nie stały się prawdziwymi tyranami.

Nawiązanie przyjaznej relacji to nie to samo, co przyjaźń z naszymi dziećmi

Rodzice zamiast przyjaźnić się ze swoimi dziećmi, mogą próbować budować z nimi przyjazne stosunki. Ale nie powinni w tym momencie posuwać się do rezygnacji ze swojej roli jako rodziców. Aby nawiązać przyjazne (lecz nie przyjacielskie) relacje między rodzicami a dziećmi, należy pamiętać przede wszystkim o następujących kwestiach:

• Nakreślanie, wyjaśnianie i negocjowanie limitów i granic jest godnym pochwały postępowaniem. Jednak ich ustalenie jest absolutnie niezbędne. Rodzice powinni wiedzieć, kiedy i jak powiedzieć dzieciom „nie”. Ponadto powinni dać swoim pociechom wystarczające uzasadnienie tego typu decyzji odmownej.
• Dobrze jest okazywać uczucia, bliskość i utrzymywać ścisły kontakt z dzieckiem. Bez potrzeby zaprzyjaźnienia się z dziećmi rodzice mogą tworzyć z nimi serdeczne relacje, które sprzyjają dialogowi i płynnej komunikacji.

Chociaż przyjaciele zyskują dużo zaufania po obu stronach, nie oznacza to, że dzieci nie mogą dzielić się swoimi obawami, potrzebami, radościami i obawami z rodzicami utrzymującymi inny rodzaj więzi. W tym celu ważne jest, aby rodzice zdobyli wystarczająco dużo zaufania ze strony swoich dzieci tak, aby czuły one, że mogą dzielić się z nimi swoimi problemami.

Dzieci jednak powinny także wiedzieć, że muszą akceptować i przede wszystkim słuchać opinii i rad udzielanych im przez ich rodziców.

Bez cienia wątpliwości przyjazne relacje między rodzicami a dziećmi to…

Zdrowe, otwarte, uczciwe, elastyczne i komunikatywne relacje na linii rodzic – dziecko. Ważne jest również to, aby relacje między rodzicami a dziećmi oparte były na szacunku dla władzy rodzicielskiej i akceptacji przez dzieci uzasadnionych i uzgodnionych limitów.

W przeciwieństwie do typowej przyjaźni z naszymi dziećmi, w przyjaznych relacjach można pogodzić jednocześnie autorytet i miłość. Jest to niezbędne, aby dzieci zrozumiały, że decyzje i działania ich rodziców nie mają innego celu niż zapewnienie dobra, bezpieczeństwa i szczęścia ich potomstwu.