Echolalia: co to jest i jak sobie z tym radzić?

Przejrzane i zatwierdzone przez: psycholog María Alejandra Castro Arbeláez.

Napisany przez Macarena Esperanza Marina

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Czy wiesz, czym jest echolalia? Jest to zaburzenie językowe, o którym niewiele wciąż jeszcze wiadomo. Dziecko, którego dotknęła echolalia, ma tendencję do mimowolnego powtarzania słów lub fraz wypowiedzianych przez osobę trzecią.

To dziecięce zaburzenie mowy objawia się kompulsywnym i półautomatycznym powtarzaniem. Dzieci z echolalią zazwyczaj naśladują oryginalną intonację mówcy. Jak można radzić sobie z tym zaburzeniem? Czytaj dalej, aby się dowiedzieć!

Rodzaje echolalii

Echolalia ma kilka odmian. Można rozróżnić różne klasyfikacje, biorąc pod uwagę różne aspekty każdej z nich.

Na przykład specjaliści rozróżniają różne typologie tego zaburzenia językowego, zwracając uwagę na czas, jaki upływa między oryginalną wypowiedzią a powtórzeniem, a także na jej funkcję komunikacyjną.

Klasyfikacja oparta na odstępie czasowym między wypowiedzią a powtórzeniem

• Echolalia natychmiastowa: Powtarzana wypowiedź jest produkowana zaraz po usłyszeniu oryginału.
• Echolalia odroczona: Powtórzenie ma miejsce po upływie pewnego czasu. Mogą to być minuty, godziny lub nawet całe tygodnie.

Klasyfikacja według funkcji komunikacyjnej

• Echolalia funkcjonalna: W tym przypadku dziecko przejawia zamiar komunikacyjny lub informacyjny.
• Echolalia niefunkcjonalna: Brakuje celu komunikacyjnego. Z tego powodu uważa się, że ten rodzaj echolalii ma na celu stymulowanie samego siebie.

Klasyfikacja oparta na porównaniu strukturalnym oryginalnej frazy i powtórzenia

• Dokładne powtórzenie: oryginalny model i powtórzenie są całkowicie identyczne i równe.
• Zredukowane powtórzenie: wiernie odtwarzana jest tylko część pierwszej wersji.
• Rozszerzone powtórzenie: w tym przypadku, mimo pewnych zmian, nie ma zauważalnych różnic w globalnej strukturze wypowiedzi.
• Łagodne powtórzenie: wyraźne zmiany w modelu zdania. Wskazuje na kreatywną zdolność do reorganizacji ogólnej struktury zdania.

Czy echolalia może być leczona?

Cóż, zawiłość tego typu zaburzeń dziecięcych polega na ich leczeniu. Wszystko sprowadza się do rodzaju leczonego zaburzenia. Podstawowe znaczenie ma ustanowienie stałej klasyfikacji w celu określenia właściwej interwencji.

Leczenie funkcjonalnej echolalii odroczonej

Idea tej interwencji polega na dotarciu do opóźnionego powtórzenia, o ile ma ono jakąś funkcję komunikacyjną. Ostatecznym celem jest dostarczenie słownych modeli, które pomogą dziecku spełnić jego potrzeby.

Oczywiście, alternatywa oferowana dziecku powinna być dostosowana do jego poziomu rozwoju. Podobnie alternatywa dla powtórzenia powinna zwiększyć dokładność komunikacji lub informacji. Podstawowa zasada polega na tym, aby jak najlepiej wykorzystać każdą jednostkę mowy.

Proces ten wymaga ciągłej pracy i dużej cierpliwości. Na każdym etapie wypowiedzi osiągany jest wyższy poziom złożoności. Gdy dziecko z powodzeniem wypowie określoną frazę, zostaje wzmocniona akcja, która ma być reakcją na poprawnie sformułowane wyrażenie.

Natychmiastowa interwencja

W tego typu procesie terapeuta próbuje poddać echolalię serii bodźców dyskryminacyjnych. Chodzi o to, aby dziecko rozumiało, wykrywało i określało, jakie warunki są odpowiednie do produkowania tego mimowolnego powtórzenia.

Aby tak się stało, ważne jest, aby dziecko nauczyło się odróżniać to, co jest przydatne, od tego, co nie ma sensu. W ten sposób dziecko uczy się powtarzać to, co słyszy tylko wtedy, gdy ma to wyraźny sens. W tym przypadku specjaliści mają do dyspozycji różne profesjonalne metody.

Leczenie niefunkcjonalnej echolalii

Tutaj mamy do czynienia z konfliktem. Ponieważ zaburzenie to nie jest funkcjonalne, wskazuje na pewne upośledzenie rozwoju językowego, a zatem staje się główną przeszkodą w komunikacji dla jednostki, której dotyczy.

Z tego powodu specjalista spróbuje całkowicie wyeliminować echolalię. Aby to osiągnąć, jedną z najbardziej skutecznych strategii jest wyjaśnienie dziecku, że te powtórzenia nie są użyteczne w określonych kontekstach.

W międzyczasie w tego typu zaburzeniach można stosować serię technik behawioralnych, często jednocześnie. Dobrze jest uczyć dziecko kreatywnego użycia języka, dawać mu wybory, zamiast zadawać pytania otwarte, a także robić pauzy, aby sugerować, że teraz jego kolej na dokończenie zdania.