Dlaczego dzieci naśladują wszystko, co widzą?
Dzieci mają wielką zdolność naśladowania tego, co widzą. W ciągu kilku godzin po urodzeniu niemowlęta zaczynają naśladować otaczających je dorosłych. Na przykład jeśli matka wystawi język, noworodek z niezwykłym wręcz pietyzmem postara się zrobić to samo. Ale dlaczego dzieci naśladują wszystko, co widzą? Jaki jest powód takiego zachowania?
Dzięki naśladownictwu dzieci mogą ćwiczyć własne możliwości ekspresji. Można powiedzieć, że niemowlęta zaczynają doświadczać podświadomej koincydencji tego, co widzą z ich zachowaniem, zgodnie z teorią modelowanego zachowania (Meltzoff, 2007; Meltzoff i Moore, 1977).
Kiedy dzieci mają od 12 do 21 dni, mogą naśladować gesty mimiczne i manualne. Takie naśladowanie oznacza, że noworodki mogą utożsamiać swoje zachowania z gestami, które widzą. W naszym artykule pokażemy Ci bliższy opis zjawiska polegającego na tym, że dzieci naśladują wszystko, co widzą.
„Nie martw się o to, że dzieci nigdy Cię nie słuchają. Martw się raczej o to, że zawsze Cię obserwują.”
– Robert Fulghum –
Noworodki naśladują wyraz twarzy u osób dorosłych
W badaniu przeprowadzonym przez Andrewa N. Meltzoffa i M. Keitha Moore’a, naukowcy ocenili zdolność noworodków w wieku od 0,7 do 71 godzin do naśladowania dwóch gestów twarzy dorosłych: otwierania ust i wysuwania języka. Umieścili noworodki w słabo oświetlonym pomieszczeniu, a do ich obserwacji wykorzystali sprzęt wideo pracujący w podczerwieni.
Następnie nagrane nagrania wideo zostały ocenione przez obserwatora, który nie został poinformowany o geście pokazywanym dzieciom. Eksperci policzyli zarówno częstotliwość, jak i czas trwania otwierania ust i wysuwania języka u noworodków. Wyniki pokazały, że noworodki mogą naśladować obydwa gesty dorosłych.
To badanie sugeruje, że to naśladownictwo jest prawdopodobnie spowodowane trzema możliwymi mechanizmami leżącymi u jego podstaw. Są to uczenie się instrumentalne lub asocjacyjne, wrodzone mechanizmy uwalniania i aktywne dopasowanie intermodalne.
Innymi słowy, zdolność rozpoznawania bodźców początkowo zakodowanych w modalności sensorycznej poprzez inną modalność (na przykład dotykanie bez oglądania zamienione na oglądanie bez dotykania).
„Imitacja jest najszczerszą formą pochlebstwa”.
– Charles Caleb Colton –
Dlaczego dzieci naśladują wszystko, co widzą?
Dzieci naśladują wszystko, co widzą, dzięki neuronom lustrzanym, które odkrył Giacomo Rizzolatti. Neurony lustrzane to szczególne typy neuronów, które posiadają ludzie.
Aktywują się one, gdy osoba wykonuje czynność, ale także gdy ta osoba obserwuje podobne działanie wykonywane przez inną osobę. Neurony lustrzane są częścią systemu sieci neuronowej, który umożliwia percepcję wykonania-zamiaru-emocji.
Kiedy zatrzymujemy się, aby obserwować inną osobę, prosty ruch jej ręki, stopy lub ust aktywuje te same specyficzne obszary kory ruchowej, tak jakby obserwator wykonywał te same ruchy. Ale cały proces wykracza poza to – ruch, gdy jest obserwowany, generuje podobny utajony ruch u obserwatora.
System integruje ze swoimi obwodami neuronowymi przypisywanie lub postrzeganie intencji innych ludzi, jak wyjaśnia to teoria umysłu.
Pod tym względem zrozumienie i działanie interpersonalne opiera się na naszym zrozumieniu intencji, a także motywów zachowań innych ludzi. Aby to osiągnąć, obwody neuronowe podprogowo symulują obserwowane przez nas działania, co pozwala nam identyfikować się z innymi.
Tak więc zarówno aktor, jak i obserwator znajdują się w bardzo podobnych stanach nerwowych, jakby wykonywali te same czynności, chwytając intencje lub odczuwając te same emocje.
Wniosek końcowy
Ludzie są istotami społecznymi. Zatem nasze przetrwanie zależy od zrozumienia intencji i emocji, które przekładają się na ludzkie zachowania. Neurony lustrzane umożliwiają nam zrozumienie umysłów naszych rówieśników i to nie poprzez rozumowanie pojęciowe, ale bezpośrednio – poprzez odczuwanie, bez towarzyszącego mu myślenia.
Systemy neuronów lustrzanych umożliwiają naukę między innymi naśladowania gestów: uśmiechania się, chodzenia, mówienia, tańca, gry w piłkę nożną. Ponadto pozwalają nam odczuć, że upadliśmy, gdy widzimy inną osobę na podłodze, ból, który odczuwamy, gdy ktoś płacze i to, że potrafimy odczuwać wraz z innymi radość i euforię.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Adrian Serrano, J. E. (2008). El desarrollo psicológico infantil. Áreas y procesos fundamentales (Vol. 27). Publicacions de la Universitat Jaume I.
- García García, E., González Marqués, J., & Maestú Unturbe, F. (2011). Neuronas espejo y teoría de la mente en la explicación de la empatía. Ansiedad y estrés, 17(2-3), 265-279.
- Meltzoff, AN., & Moore, MK. (1977). Imitation of Facial and Manual Gestures by Human Neonates. Science, 198, 75-78.
- Meltzoff, AN y Moore, MK. (1983). Los recién nacidos imitan los gestos faciales de los adultos. Desarrollo infantil , 702-709.
- Uríbarri Bilbao, G., Cortina Orts, A., & Triviño Mosquera, M. (2014). Neurociencia, neuroética y biética. Universidad Pontifica Comillas.