Syndrom bogatego dziecka - co to takiego i jakie są jego objawy?
Bogactwo materialne nie przynosi bogactwa emocjonalnego. Syndrom bogatego dziecka jest to jednak problem realny i dlatego chcemy Ci wszystko o nim jasno przedstawić.
Żyjemy w społeczeństwie o skrajnej konsumpcji. Nie jest tajemnicą, że społeczność przedstawia nam wiele produktów, dzięki którym wierzymy, że będziemy szczęśliwi, gdy je zdobędziemy. Należy zadać sobie pytanie: czy to naprawdę szczęście?
Dziecko nie przywiązuje takiej wagi do rzeczy. W rzeczywistości dla najmłodszych, przedmioty materialne są po prostu sposobem na dobrą zabawę, a nigdy celem samym w sobie. Jednak społeczeństwo zaczyna osiągać punkt krytyczny, w którym dzieci są obecnie kształcone przez przedmioty materialne. W ten sposób rodzi się “syndrom bogatego dziecka“.
Syndrom bogatego dziecka
“Dawno, dawno temu żył człowiek, który był bardzo biedny, bo jedyne co miał to tylko pieniądze.”
Syndrom bogatego dziecka jest zaburzeniem związanym z dziećmi, które dorastały w środowisku nadopiekuńczości i kompensacji materialnej zamiast uwagi, czasu lub uczucia.
Niekoniecznie musi to występować w bogatych rodzinach. To zjawisko można spotkać także w rodzinach klasy średniej, które wykorzystują zasoby materialne jako metodę wychowywania dzieci.
Osoby dotknięte tym syndromem często charakteryzują się zachowaniem “rozpieszczonego dziecka”, które uważa, że ma prawo do wszystkiego i nie prosi, ale raczej żąda.
Są raczej leniwymi dziećmi, które mają bardzo niską tolerancję na frustrację. Nie wiedzą jak się zachować, gdy nie otrzymają tego, o co proszą. Mają skłonność do przemocy i okazywania gniewu, gdy nie dostają tego, czego chcą.
Konsekwencje syndromu bogatego dziecka
Te dzieci w końcu cierpią z powodu wielu problemów w rozwoju ich osobowości. Kiedy te dzieci dorastają, zwykle charakteryzuje ich:
- Niska samoocena. Te dzieci nie były w stanie rozwinąć swojego potencjału, ponieważ zawsze otrzymywały wszystko, nie musząc nic robić ani wkładać w to ani trochę wysiłku.
- Złe zarządzanie emocjami. Nie wiedzą co zrobić z własnymi emocjami i wywołują poczucie niechęci u innych. Nikt nie powiedział im co mają robić, gdy są smutni, źli lub szczęśliwi, więc brakuje im emocjonalnych narzędzi zarządzania.
- Bardzo niska tolerancja na frustrację. Nie rozumieją, że są chwile, kiedy nie dostajesz tego, czego chcesz, a życie nie zawsze idzie zgodnie z oczekiwaniami.
- Agresja. Wykazują one wysoki poziom agresji ze względu na wspomniane wyżej punkty. Zazwyczaj mają problemy behawioralne w środowisku szkolnym, rodzinnym i społecznym.
- Alkohol i używanie narkotyków. Wysoki odsetek nastolatków wychowanych w tych kontekstach ma problemy z alkoholem lub marihuaną.
- Niska wydajność edukacyjna. Zazwyczaj wykazują słabe wyniki w szkole, ponieważ nie mają możliwości wizualizacji celów w życiu.
Rzeczy naprawdę ważne w życiu nie są mierzone przedmiotami materialnymi lub osiągane dzięki pieniądzom.
Odpowiedzialność rodzicielska?
W wielu przypadkach rodzice są odpowiedzialni za ten syndrom. Próbując przedstawić swoje dzieci temu społeczeństwu konsumpcyjnemu, wielu rodziców uważa, że ważne jest, aby ich dzieci miały wszystko – a nawet lepiej, jeśli mają jeszcze podwójną dawkę wszystkiego.
W ten sposób zapewniają dzieciom wiele zabawek, najnowsze telefony komórkowe i nieograniczoną ilość ubrań, których tak naprawdę nie potrzebują.
Wiele razy to, czego chcą rodzice to nic innego, jak zrekompensowanie czasu, którego nie mogą poświęcić swojemu dziecku. Dlatego kupują mu rzeczy, aby nadrobić ich brak w jego życiu.
Jest to jednak poważny błąd, który może mieć niekorzystne konsekwencje dla dzieci.
Ponadto wielu z tych rodziców charakteryzuje się dużą swobodą w kontaktach z dziećmi, co prowadzi do braku ograniczeń i braku zgodności ze standardami.
Co można zrobić, aby uniknąć syndromu bogatego dziecka?
- Czas spędzany z dziećmi musi być wysokiej jakości. Praca jest z pewnością koniecznością, ale czas spędzony z Twoimi maluchami powinien być najlepszą porą dnia dla wszystkich. Spróbuj wykorzystać ten moment, aby bawić się z nimi, a także pomóc im w odrabianiu lekcji.
- Ustal normy. Dzieci potrzebują ograniczeń i zasad, aby pomóc im odróżnić to, co jest dla nich dobre, a co nie. Nie chodzi o to, by być autorytarnym; istnieje tysiąc sposobów, by właściwie kształcić to wdrożyć w życie.
- Nagradzaj ich wysiłek. Naucz swoje dzieci, aby z trudem mogły osiągnąć wiele swoich celów. Aby to zrobić, pomóż im odkryć ich cechy i wzmocnić ich pozycję. Ponadto możesz je nagrodzić, gdy osiągną swój cel, o ile nagroda jest odpowiednia dla ich wieku i nie jest wygórowana.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Capron, E. W. (2004). Types of pampering and the narcissistic personality trait. Journal of Individual Psychology, 60(1). Available at: https://psycnet.apa.org/record/2004-12532-006.
- Juul, J. (2012). Su hijo, una persona competente: hacia los nuevos valores básicos de la familia. Herder Editorial. Available at: https://bit.ly/3eIfBA2.
- Kets de Vries, M. F. R. (2016). Feeling Sorry for the Super-Rich? In Riding the Leadership Rollercoaster (pp. 25–29). Springer International Publishing. Available at: https://doi.org/10.1007/978-3-319-45162-6_5.
- O’Neill, J. H. (1997). The golden ghetto: The psychology of affluence. Affluenza Project.
- Sayer, L. C., Bianchi, S. M., & Robinson, J. P. (2004). Are Parents Investing Less in Children? Trends in Mothers’ and Fathers’ Time with Children. American Journal of Sociology, 110(1), 1–43. Available at: https://doi.org/10.1086/386270.