Przywiązanie kształtuje osobowość dziecka

Przejrzane i zatwierdzone przez: psycholog María Alejandra Castro Arbeláez.

Napisany przez Macarena Esperanza Marina

Ostatnia aktualizacja: 21 grudnia, 2022

Przywiązanie jest obecnie jednym z najczęściej badanych zjawisk w pediatrii. Zdaniem specjalistów, zarówno w rozwoju podczas dzieciństwa, jak i w wychowywaniu dzieci, efekty przywiązania oferują cenny wkład w badanie ludzkich zachowań.

Przywiązanie może znacząco wpływać na osobowość dzieci. Dla tych, którzy dopiero zaczynają poznawać definicję przywiązania, odnosi się ona do emocjonalnej więzi między dorosłymi a dziećmi. Przez dorosłego rozumiemy rodzica lub opiekuna.

Teoria przywiązania jest badana od lat. Została ona opracowana w połowie XX wieku przez brytyjskiego psychiatrę Johna Bowlby’ego.

Jego chaotyczne dzieciństwo doprowadziło do hipotezy, że przywiązanie kształtuje osobowość dzieci. Dlatego wraz ze współpracowniczką Mary Ainsworth wymyślili niezwykły proces testowania.

Ten rodzaj testu przeprowadzono na jednorocznych dzieciach. Na krótki czas zostały one oddzielone od swoich rodziców, a następnie znów z nimi połączone. Celem tego testu było obserwowanie ich zachowania po ponownym połączeniu. Wyniki były naprawdę zaskakujące.

Przywiązanie: Badanie z cudownymi wynikami

Badanie to przyniosło niesamowite rezultaty. Zaobserwowano na przykład, że gdy dziecko odczuwa pewien stres, zostanie on natychmiast wyeliminowany poprzez bezpośredni kontakt z rodzicami.

Z drugiej strony, badanie daje lekcję na temat relacji między rodzicami i dziećmi. Specjaliści byli w stanie potwierdzić znaczenie przywiązania. Zachowanie dzieci w sytuacjach stresowych wskazuje na siłę ich więzi z rodzicami.

Oznacza to, że wszystko co mama lub tata robi w domu, przewiduje zachowanie dziecka w takich okolicznościach. Tak więc, gdy dziecko uważa, że jego ojciec będzie się nim opiekował, będzie ono wymagać jego uwagi. Zdenerwowane lub przestraszone dziecko szybko uspokoi się będąc w kontakcie z rodzicami.

Właśnie takie zachowanie naukowcy nazywają “bezpiecznym przywiązaniem”. Według psychologa dziecięcego Susan Berger, rodzice powinni zwracać uwagę gdy ich dziecko jest zestresowane. Dzięki temu maluszek poczuje się bezpiecznie bo będzie wiedział, że jego opiekun zrobi wszystko co w jego mocy aby poprawić sytuację.

Czym jest przywiązanie “lękowo-unikające”?

Z drugiej strony, są dzieci których nie można pocieszyć. Ich dorośli opiekunowie nie mogą im pomóc w stresujących sytuacjach. W dziedzinie psychologii nazywa się to przywiązaniem “lękowo-unikającym”.

W takim przypadku możliwe jest, że gdy rodzice powrócą, dziecko odwraca się aby na nich nie patrzeć. Według specjalistów nie jest to oznaką spokoju i niezależności. Badania naukowe pokazują, że takie dziecko woli samodzielnie zająć się zaistniałą sytuacją. Oznaką tego rodzaju stresu jest szybko bijące serce.

Nauka idzie jeszcze dalej i nazywa to zachowanie ” lękowo-ambiwalentne”. Można jednak wyróżnić jeszcze trzecią grupę dzieci, które trudno jest uspokoić. Są to dzieci które reagują agresją i wściekłością. Są “lękowo-ambiwalentne”.

Chociaż może to być trudne do uwierzenia, wiele dzieci cierpi z powodu nadmiernego bólu. Wykorzystywanie seksualne, znęcanie się, silny stres lub opieka instytucjonalna to tylko kilka przykładów.

Wzorzec określany jako “zorganizowany” jest wspólnym czynnikiem w tych sytuacjach. Nie ma bezpośredniej i spójnej strategii radzenia sobie z takimi sytuacjami.

Przywiązanie jest niezwykle ważne w dzieciństwie

Wreszcie, eksperci wyjaśniają, że przy omawianiu przywiązania, czy to w rozwoju podczas dzieciństwa czy wychowywania dzieci, niekoniecznie odnosimy się do “przywiązań rodzicielstwa”.

Zasadniczo, podkreśla to dosłowną bliskość między rodzicami i dziećmi. Mając to na uwadze, eksperci podkreślają znaczenie unikania stresu i rozdzielenia, między opiekunami a dziećmi.