Metody wychowawcze w Japonii oraz ich charakterystyka

Metody wychowawcze różnią się w zależności od miejsca zamieszkania i otaczajacego nas społeczeństwa. Dowiedz się jakie sposoby wykorzystuje się w Japonii.

W Japonii stawia się na unikalne i oryginalne metody wychowawcze stosowane przez rodziców.  Wychowanie, czyli troska o dzieci jest porównywana z pielęgnacją roślin, która to wymaga właściwego odżywiania, treningu i przycinania w celu prawidłowego wzrostu. Rozwijanie pewnych umiejętności u dzieci w dużym stopniu zależy od wpływu kulturowego.

W związku z tym, że w Japonii ceniona jest empatia, czy też ograniczanie emocji, wymaga się rozwijania tych cech już od najmłodszych lat. W tym artykule przybliżymy charakterystykę i metody wychowawcze Japońskich rodziców.

Metody wychowawcze, a edukacja dziecka

Japońskie metody wychowawcze opierają się głównie na uzależnieniu dziecka od matki. Od chwili przyjścia dziecka na świat, matka tworzy intymną więź ze swoimi dziećmi, wzmacniając ją przez ich całe dzieciństwo.

Przegląd wielokulturowych praktyk wychowawczych dokonany przez the The Kansas Association for Infant & Early Childhood Mental Health, pokazuje że japońscy rodzice zgodnie z ich tradycją, zarządzają zadaniami i obowiązkami swoich dzieci (nawet tych podstawowych, takie jak ubieranie się, kąpiel, tworzenie tabel, itd.) aż do wieku dojrzewania.

Jeśli chodzi o wychowanie dzieci ze społecznymi i moralnymi wartościami, rozwój tej szczególnie ekstremalnej bliskości jest bardziej pożądany od modelowania, negocjacji czy innych technik dyscyplinarnych.

W tradycji japońskich matek poleganie na bliskiej więzi z ich dziećmi ma na celu skłonienie lub przymuszenie ich do prawidłowego zachowywania się. Jest to według nich, efektywniejsza metoda wychowawcza niż stosowanie kar czy innych sposobów.

Rola japońskich matek

Japońskie matki mają prawo decydować o edukacji, sposobach spędzania wolnego czasu czy nawet kierunków, jakimi ich dzieci będą podążać w celu rozwijania i realizacji ich karier zawodowych.

W wyniku stosowania powyższej strategii wychowawczej, najmłodsi uczą się posłuszeństwa i zależności od decyzji rodziców. Rolą matki jest być bardzo ostrożną i selektywną w podejmowaniu decyzji związanych gdzie mogą pójść dzieci, co zjedzą oraz w jakich aktywnościach wezmą udział.

Z tego względu, sytuacje gdzie wspomaga się opieką niani, wyjście do kina lub wyjazd rodziców bez dzieci, nie jest akceptowany w japońskiej kulturze.

Znaczenie nauczania empatii

Biorąc pod uwagę, jak własne zachowania wpływają na innych, dla japończyków jest kluczowe aby w codziennym życiu zachowywać narodowe wartości, takie jak harmonia grupowa. To więc właśnie wyróżnia znaczenie empatii, nadając jej główną roli w kulturze japońskiej jak i w wychowywaniu dzieci.

Rodzice z Zachodu często wymagają od pociech współpracy (głównie za pomocą rozkazów czy kar). Japońskie matki znane są z ciągłego wpajania swojemu potomstwu, jak ich zachowania wpływają na uczucia innych ludzi, a nawet zwierząt czy roślin. Od wczesnych lat japońskie dzieci zaczynają przyswajać znaczenie rozumienia odczuć innych ludzi przed rozpoczęciem jakichkolwiek działań.

Dyscyplina dzieci w Japonii: Rodzice przekazują własne wartości swojemu potomstwu

Rodzice zapewniają swoim dzieciom ścisły nadzór i instrukcje oraz kierują ich rozwojem w celu wykreowania wzorców zachowań i rutyny.

Jednakże wskazówki rodzicielskie, stają się stopniowo mniej potrzebne. Dzieci zaczynają zarządzać samodzielnie własnymi perspektywami i schematami.

Kultura japońska jest postrzegana jako dość surowa. Wielu rodziców z innych kręgów kulturowych, uważa że przysposobione zasady i stosowane metody wychowawcze są stanowczo zbyt rygorystyczne.

Nie zawsze jednak okazuje się to słuszne. Przykładem jest zastosowanie kar przez rodziców z wielu różnych krajów zachodnich. Japońska mama z tatą natomiast koncentrują się na wdrażaniu i przestrzeganiu zasad, zamiast skarcaniu.

Posłuszeństwo i współpraca idą w parze

W Japonii dzieci współpracują w małych grupach (sport, kultura, kluby szkolne oraz wiele innych). Podkreśla to znaczenie współpracy i harmonii.

Naciski społeczne przynależności do takich właśnie grup, działają tu jako czynnik normatywny. Wymaga on pośrednio podporządkowania się, a także uczy dzieci posłuszeństwa, jednocześnie wpajając przekazywane metody wychowawcze.