Pożegnaj dziecko przed opuszczeniem domu
Kiedy wychodzisz z domu bez pożegnania, Twoje dziecko czuje się zawiedzione. Nie potrafi zrozumieć, dlaczego jego mama przed chwilą tu była, a teraz magicznie zniknęła. To sprawia, że dziecko czuje się zdezorientowane.
Zaczyna wołać do mamy, nie wiedząc, czy ona wróci. Nie rozumie też, jak długo mamy nie będzie, ani dlaczego wyszła bez pożegnania.
Kiedy nasze dzieci są młodsze, czasami wydaje się, że łatwiej jest wyjść, kiedy nie widzą. Czekamy, aż się rozproszą, otwieramy drzwi, a następnie znikamy w mgnieniu oka.
Nasze rozumowanie stojące za tą strategią to powstrzymanie naszych dzieci przed zobaczeniem nas podczas wychodzenia co może spowodować ich płacz. Czasami nawet prosimy członka rodziny, aby zabawił nasze dzieci, tak aby nasze wyjście z domu pozostało niezauważone. Popełniamy jednak ogromny błąd. Najlepszą rzeczą, jaką możemy zrobić, jest pożegnanie naszych dzieci przed wyjściem z domu.
Małe dzieci mają trudności z przebywaniem z dala od rodziców przez pierwszych kilka lat życia. Później zaczynają rozumieć, że Twoje wyjście jest tylko tymczasowe. Wkrótce wrócisz po więcej pocałunków i uścisków.
Pożegnanie jest niezwykle ważne
Najprawdopodobniej nie spodoba Ci się pomysł pożegnania. I bardziej prawdopodobnie, że Twoje dziecko będzie płakać jak wyjdziesz. Jednak ta reakcja jest nie tylko normalna, ale i zdrowa. Dziecko po prostu okazuje swoje uczucia.
Nie załamuj się, kiedy dziecko zaczyna płakać! Albo przynajmniej spróbuj być dzielna. Twoją strategią powinno być wypróbowywanie różnych stylów pożegnania, aż do momentu, gdy znajdziesz taki, który będzie działał. Musisz znaleźć sposób, aby powiadomić dziecko, że choć wychodzisz, wkrótce wrócisz.
Kiedy z dzieckiem nawiążesz rutynę pożegnań, zrozumie, że Twoje wyjście ma charakter tymczasowy. To uchroni je od strachu i płaczu, gdy znikniesz. Pożegnanie się z dzieckiem jest ważne, aby pomóc dziecku lepiej przyswoić proces separacji.
Ogólnie rzecz biorąc, są dzieci, które rozpaczliwie płaczą, gdy są oddzielone od matek. Jeśli dziecko płacze za każdym razem, gdy zostawiasz je pod czyjąś opieką, możesz czuć się winna. Możesz nawet zdecydować, że nie będziesz zostawiać dziecka. Doprowadzi to jednak tylko do pogorszenia sytuacji.
Ważne jest, aby znaleźć sposób, który pomoże dziecku przyzwyczaić się do braku Ciebie. Jest to proces stopniowy, który może wymagać cierpliwości. Ale wierz lub nie, pożegnanie się z dzieckiem ułatwi rozłąkę również Tobie. W końcu będziesz mogła opuścić dom wiedząc, że nie musisz oszukiwać dziecka.
Pożegnanie jest rutynową czynnością
Staraj się nie denerwować, kiedy widzisz, że dziecko “cierpi”. Zrozum, że jego płacz jest normalnym elementem tego etapu rozwoju. Jest to coś, przez co przechodzi większość dzieci.
Nie trać nadziei; nie zawsze tak będzie. Pewnego dnia, nagle, Twoje dziecko wyjdzie ze skorupki i będzie mogło cieszyć się poznawaniem nowych ludzi. Twoim celem powinno być zapewnienie, aby to wydarzyło się naturalnie, bez traumatycznych przeżyć dla Twojego malucha.
Początkowo powinnaś trzymać się blisko, aby nie doprowadzić do drastycznej zmiany. Ale kiedy Twój maluch zacznie czuć się komfortowo w towarzystwie innych, łatwiej będzie Ci się z nim rozstać.
Dziecko powinno nie tylko przyzwyczaić się do bycia z innymi, ale także do bycia samodzielnym. Aby tak się stało, kolejnym krokiem jest pozostawanie poza zasięgiem wzroku.
Pozostaw dziecko na podłodze lub w łóżeczku z zabawkami. Natychmiast wyjdź z pokoju. Oczywiście, zostaniesz w pobliżu, gdyby płakało lub coś się wydarzyło. Na początku dziecko może płakać, ale kiedy zobaczy zabawki, będziesz zaskoczona tym, jak szybko zacznie się bawić.
Pożegnaj się z uśmiechem na twarzy. Nie pozwól dziecku zobaczyć, że jesteś zdenerwowana lub zaniepokojona z powodu jego płaczu.
Co więcej, nie zawracaj! Nawet jeśli usłyszysz płacz dziecka, zostaw je. Nie przeciągaj pożegnania. Ufaj, że zostawiłaś swojego malucha w dobrych rękach i nic mu się nie stanie.
Spróbuj ustalić limity i pomóc dziecku zrozumieć, że są chwile, kiedy trzeba się rozstać. Na przykład, gdy idziesz do łazienki lub gdy gotujesz.
Cokolwiek by się nie działo, pożegnaj dziecko!
Przede wszystkim, nigdy nie należy kłamać dziecku, mówiąc, że zaraz wrócisz jeśli tak nie jest w rzeczywistości. Doprowadzi to tylko do braku zaufania i ciągłego niepokoju dziecka.
Wiele matek ma zwyczaj wymykania się z domu, podczas gdy ich dzieci są rozproszone. Dzięki temu nie muszą widzieć, jak dziecko cierpi podczas rozłąki. Nie jest to jednak w żaden sposób pomocne dla dziecka.
O wiele lepiej jest tłumaczyć dziecku, że mama musi iść do pracy, na zajęcia, itd. Bez względu na to, jak mały jest Twój syn lub córka, musisz się pożegnać przed wyjściem.
Jeśli tego nie zrobisz, stworzysz sytuację, w której dziecko będzie zdezorientowane. Niemowlęta nie mają zdolności do rozumienia, że jesteś gdzie indziej, kiedy Cię nie widzą.
Kiedy odchodzisz, znikasz, one mogą nawet myśleć, że przestajesz istnieć. Oczywiście jest to szkodliwe. Musisz pomóc im zrozumieć, że Twoja nieobecność jest tymczasowa i że wrócisz.
Dobrą grą, która pomoże im w tym procesie, jest gra w chowanego. Ukryj się i powiedz “gdzie jest mama”? To proste ćwiczenie pomoże symbolizować nieobecność.
Opuszczenie dziecka bez pożegnania również wywołuje niepokój u niego, ponieważ nigdy nie wie, kiedy możesz zniknąć. Konsekwencja w swoich pożegnaniach uchroni je od życia w ciągłym strachu, w potrzebie posiadania Cię w zasięgu wzroku.
Nasze dzieci nie rozumieją wielu rzeczy, które im mówimy, ale rozumieją nasze intencje. Dlatego ważne jest, aby wybrać spokojny ton przy wyjaśnianiu, dlaczego musisz wyjść i że powrócisz.
Pomoże to maluchom czuć się spokojnie, kiedy przyjdzie moment rozstania. Stopniowo dziecko zrozumie, a separacja będzie o wiele mniej traumatyczna.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Guerra, V. (2007). Papel de la triadificación-terceridad en el proceso de separación durante el primer año de vida. Revista de la APPIA, 16.
- Kimelman, M., & González, L. (2013). Psicopatología del bebé. Psiquiatría del Niño y del Adolescente, 2, 337-432.