Dojrzewanie - poznaj 4 błędne przekonania
Jako rodzice młodych dorosłych często mamy pewne wyobrażenia co do tego, kim nasze dzieci chcą być, jak się zachowują i rozwijają. Jednak dojrzewanie każdego człowieka to kwestia bardzo indywidualna. Nie możemy porównywać naszych dzieci do innych nastolatków lub nas samych.
To może często prowadzić do błędnych przekonań na temat tego trudnego okresu oraz zaprzepaścić szanse na dobrą relację z naszym dzieckiem. Część z zachowań młodych ludzi jest po prostu częścią ich rozwoju umysłowego i fizycznego.
Przeczytaj nasz dzisiejszy artykuł i dowiedz się czegoś więcej na ten temat!
Dojrzewanie – poznaj te 4 błędne przekonania
Jako rodzice, czasami nie wiemy dokładnie, jak interpretować pewne zachowania naszych nastolatków. Jest to całkiem normalne, ponieważ mamy do czynienia z nowymi reakcjami i humorami, których nigdy wcześniej nie widzieliśmy.
Wielu z nas może mieć wiele błędnych przekonań na temat okresu dojrzewania oraz tego, co nasze dzieci myślą lub czują.
Widząc jak zachowują się nasze nastolatki, nie powinniśmy pochopnie wyciągać wniosków. Jesteśmy w niebezpieczeństwie popadnięcia w „błąd interpretacyjny”. To oznacza, że interpretujemy rzeczy zgodnie z naszymi potrzebami, własną perspektywą i własnym sposobem myślenia.
W obliczu różnych zachowań naszych nastolatków możemy negatywnie i przesadnie reagować w pewnych sytuacjach. Poniżej przedstawimy kilka mitów i przekonań krążących na temat dorastania. Czytaj dalej!
Poznaj błędne przekonania o nastolatkach
1.Ocenianie siebie jako rodziców na podstawie zachowań naszych nastolatków
W pewnym momencie dzieci zaczynają preferować towarzystwo i spędzanie czasu ze swoimi przyjaciółmi. Wielu nadopiekuńczych rodziców może zacząć myśleć, że dzieci nas już nie lubią lub nie kochają. Zaczynają oni czuć, że ich opinie się nie liczą oraz że nie są ważni w życiu swoich pociech.
Wydaje im się, że w pewien sposób zawiedli swoje dzieci i zastanawiają się, czym je zmusili do takiego zachowania. Jednak nie jest to prawda!
Jako rodzice musimy rozgraniczyć przekonania od faktów. Zachowanie naszych dorastających dzieci, w większości przypadków nie jest spowodowane przez nas, rodziców. Ważne jest, abyśmy zdali sobie sprawę, że na tym etapie dorastania dzieci muszą czuć się akceptowane przez swoją grupę rówieśniczą.
Jest to całkowicie naturalne, zdrowe i normalne. Pozwala to ćwiczyć dzieciom relacje społeczne i tworzyć przyjaźnie.
Na tym etapie zachodzi tzw. „proces różnicowania”. Oznacza to, że nastolatek najlepiej się czuje w grupie, która jest odrębnym bytem od jego rodziny. Ma możliwość tworzyć więzi z ludźmi w swoim wieku, a to pomoże mu ukształtować własną osobowość i tożsamość.
Nawet jeśli tak się stanie, nie oznacza to, że nasze dziecko nie zechce już nigdy przebywać z własną rodziną. Oznacza to po prostu, że musi czuć się niezależne emocjonalnie od tej rodziny. Ten dystans jest konieczny i normalny dla własnego rozwoju mentalnego i społecznego, nawet jeśli nam, rodzicom, jest trudno go zaakceptować.
2.Dojrzewanie: błędne przekonanie, że dziecko nas już nie darzy uczuciem
To, że nasz nastolatek nie uzewnętrznia swoich emocji tak, jak kiedyś, nie oznacza, że nas już nie kocha. Takie zachowanie jest całkiem normalne na tym etapie rozwoju. Dzieci w tym wieku szukają niezależności emocjonalnej od swoich rodziców i reszty rodziny.
Dlatego musimy przestać wspominać młodzieży, jak to kiedyś okazywali nam więcej czułości. Przestań myśleć „moje dziecko nie kocha nas tak jak kiedyś” lub „wcześniej moje dziecko się do nas przytulało, a teraz się wstydzi”.
Jeśli szanujesz jego uczucia, wkrótce zauważysz, jak ta miłość ponownie się pokaże, choć na różne sposoby. Ponadto uczy to dziecko, że ma prawo do wyrażania opinii o własnym ciele – nie zawsze musi wyrażać zgodę na przytulanie i całowanie.
3.Wiara, że dzieci celowo się z nami sprzeczają i kreują negatywną atmosferę
W okresie dojrzewania dzieci dążą do równości w relacjach z dorosłymi. Kiedy rodzice lub inni dorośli spierają się z nimi z autorytarnego punktu widzenia, wyzwala to uczucie poniżenia i buntu. Młodzież czuje, że powinna być również zaangażowana w ustalanie zasad i ograniczeń.
Nie oznacza to, że młodzi ludzie z zasady próbują przeciwstawić się rodzicom lub rzucić im wyzwanie. Po prostu czują potrzebę wyrażenia swojej opinii i sprzeciwienia się decyzjom rodziców, gdy coś wydaje się im nie w porządku. W takiej sytuacji to normalne, że rodzice czują się sfrustrowani.
Nie powinno to przeszkodzić nam w ustanowieniu logicznych i odpowiednich ograniczeń dla naszych dzieci. Zwróć uwagę, czy wszyscy domownicy dotrzymują słowa i przestrzegają tych samych zasad (na przykład dotyczących spóźniania). Pozwoli to nastolatkom poczuć się na równi z innymi.
Chociaż rodzice reprezentują władzę, stanowią również dla dzieci ochronę i zapewniają bezpieczeństwo. Tak więc, w obliczu ich złych humorów i sprzeciwu, nie możemy myśleć, że problem leży tylko po naszej stronie, ale raczej o niezależności naszych nastolatków.
4.Dojrzewanie: wiara, że dzisiejsze nastolatki nie są gotowe na wejście w świat dorosłych
Martwienie się o bezpieczeństwo i dobrobyt swoich dzieci jest całkowicie normalne. Żaden rodzic nie chce, aby jego dziecku stało się coś złego. Ale to podczas ich okresu dojrzewania martwimy się najbardziej, ponieważ to właśnie wtedy dzieci częściej przebywają poza domem i nabywają nowych doświadczeń.
Mogą stawić czoła pewnym pierwszym niebezpieczeństwom i ryzyku. Mimo to my, jako rodzice, musimy im zaufać. Jeśli przekazaliśmy dzieciom dobre wartości w dzieciństwie, będą one wiedziały jak podejmować właściwe decyzje w nowych sytuacjach.
Przede wszystkim ważne jest, abyśmy porozmawiali z nimi o zagrożeniach, jakie mogą napotkać w życiu, oraz o tym, jak powinny sobie z nimi radzić. Najważniejsze jest nauczyć dzieci świadomego podejmowania ryzykownych lub niebezpiecznych decyzji.
Dojrzewanie – podsumowanie przemyśleń
Jak możecie zauważyć, przekonania o okresie dojrzewania naszych pociech nie zawsze są trafne. Świadomość ta może pomóc nam jako rodzicom radzić sobie z naszymi lękami i obawami. Ważne jest, aby w okresie nastoletnim, nasze dzieci czuły, że je rozumiemy i szanujemy.
W ten sposób komunikacja z nimi będzie znacznie łatwiejsza i nasza relacja ewoluuje na dojrzalszą, partnerską.
Nie zapominaj, że twoje dzieci są w trakcie rozwijania swojej osobowości i poszukiwania własnej tożsamości. Dlatego my, jako rodzice, musimy pomóc im poradzić sobie z tymi wszystkimi uczuciami, które odczuwają – emocjami, z którymi czasami nie potrafią sobie poradzić.
Wszystkie cytowane źródła zostały gruntownie przeanalizowane przez nasz zespół w celu zapewnienia ich jakości, wiarygodności, aktualności i ważności. Bibliografia tego artykułu została uznana za wiarygodną i dokładną pod względem naukowym lub akademickim.
- Wilcox, B., & Robbins, J. (2016). Como abrazar a un erizo (1.a ed.). Urano.
- Alberca, F. (2012). Adolescentes. Manual de instrucciones. Espasa.
