Więzi emocjonalne a rozłąka z opiekunem

Przyszłość dziecka zależy w dużej mierze od tego, jak silne więzi emocjonalne łączyło je z rodzicami na wczesnym etapie rozwoju.

Jeśli dziecko jest otoczone miłością i uczuciem i związane z rodzicami od urodzenia, gwarantuje to jego odpowiedni rozwój. Takie dziecko stanie się osobą pewną siebie, o dobrych relacjach i dużych możliwościach odniesienia sukcesu.

Pierwsze więzi emocjonalne dziecka tworzą się z podstawowym opiekunem, zwykle matką, która widzi jego potrzeby biologiczne. Przywiązanie przejawia się między innymi w uśmiechach, łzach, kontakcie fizycznym i komunikacji.

Więzi emocjonalne i stabilność

Styl przywiązywania się oparty na poczuciu bezpieczeństwa gwarantuje stabilność emocjonalną dziecka na etapie jego rozwoju. Konsekwencje negatywnego typu przywiązania mogą powodować brak poczucia bezpieczeństwa, depresję i zaburzenia lękowe.

Osobowość i doświadczenia życiowe matki wpływają na sposób, w jaki traktuje ona swoje dziecko. Z kolei osobowość dziecka warunkuje również zachowanie rodzica.

Niezależne matki, które zapewniają poczucie bezpieczeństwa, budują zdrowe więzi emocjonalne z dzieckiem. Ale osoby niezdecydowane, które żyją przeszłymi doświadczeniami, będą miały większe trudności w wykształceniu zdrowego przywiązania.

Pozytywne więzi emocjonalne sprzyjają uczeniu się. W wieku od 10 do 18 miesięcy dzieci zaczynają poznawać świat. Wiedząc, że mają kogoś, kto chroni ich na tym etapie, czują się bezpiecznie.

Chociaż więzi emocjonalne zaczynają się utrzymywać w wieku 2 miesięcy, najsilniejsze są w wieku 2 lat. Rozdzielając dziecko w tym wieku z najważniejszą dla niego osobą, powodujemy wielkie szkody.

Ta separacja (na przykład w celu pójścia do pracy lub do przedszkola) generuje ból i niepokój. Jeśli dziecko zrozumie, że jego rodzice za kilka godzin wrócą, zacznie się uczyć.

W ten sposób dziecko zaczyna tworzyć więzi emocjonalne z drugorzędnymi postaciami, takimi jak nauczyciele, i staje się bardziej autonomiczne. Będzie chciało odkryć nowe otoczenie.

Etapy ​​przywiązania

Istnieją cztery etapy przywiązania:

• Od urodzenia do 2 miesięcy, kiedy dziecko przyjmuje każdego, kto oferuje komfort i bezpieczeństwo.
• 2 do 7 miesięcy dziecko nie protestuje, jeśli rodzice odchodzą.
• Od 7 do 30 miesięcy dziecko odczuwa ból i udrękę w obliczu nieznajomych.
• Na etapie czwartym, po 30 miesiącach, dziecko nie jest zasmucone wyjazdem opiekuna.

Po zbudowaniu przywiązanie może być bezpieczne. Opiera się na uczuciu rodziców, którzy odpowiadają na potrzeby rozwiającego się dziecka.

Strach i niepewność

W lękowym stylu przywiązania występują zaniedbania w opiece. Z jednej strony pojawia się tendencja do unikania, w którym dziecko ufa sobie, ale nie innym.

Z kolei w ambiwalentnym stylu przywiązaniu dziecko ma negatywne wyobrażenie o sobie i pozytywną opinię o innych.

Rozłąka z opiekunem przed 6 miesiącem życia ma mniej poważne konsekwencje. Dziecko może przyzwyczaić się do krótkich i częstych rozłąk. Od 6 miesięcy do 2 lat przedłużające się rozłąki od opiekunów wywołują problemy.

Utrata opiekuna może poważnie wpłynąć na osobowość dziecka. Adopcja lub długie hospitalizacje mogą powodować długotrwałe negatywne skutki.

Skutki rozłąki z opiekunem

Krótka rozłąka dziecka z najważniejszym opiekunem powoduje stres, pobudzenie i depresję.

W dłuższej perspektywie, jeśli dziecko nie nawiąże nowych wzorców przywiązania, mogą pojawić się opóźnienia intelektualne i problemy w relacjach społecznych.

Lęk przed separacją z opiekunem dotyka częściej osoby dorosłe niż dzieci, tj. 7% dorosłych w porównaniu do 4% dzieci. Chodzi o strach przed byciem daleko od osoby, która zapewnia ochronę i otacza uczuciem.

Jest to bardzo powszechne w wieku od 1 do 6 lat i wyraża się przez łzy i napady złości.

Kiedy ten strach lub niepokój utrzymuje się przez długi czas lub gdy dotyka dorosłych, pojawia się problem. Przejawia się ciągłymi obawami przed samotnością lub opuszczeniem domu. Śmierć opiekuna zadaje ogromną przykrość i wywołuje koszmary.

Występują również bóle głowy, bóle brzucha, nudności i wymioty. Jeśli objawy utrzymują się dłużej niż cztery tygodnie u dzieci i młodzieży lub przez sześć tygodni u dorosłych, wskazane jest, aby poprosić o pomoc psychologiczną.

Relacje z dziećmi nie opierają się o rzeczy materialne. Słuchanie, mówienie o obawach i wspólne spędzanie dobrego jakościowo czasu jest niezbędne, by zbudować silne więzi emocjonalne.

Zapobiega to sytuacji, w której separacja od opiekuna staje się nie do przezwyciężenia.